Polak polakowi wilkiem.

Żyjemy sobie swoim tempem, szczęśliwi.
Komuś najwyraźniej przeszkadza i wadzi fakt, że udało nam się w tak szybkim tempie znaleźć mieszkanie, dostać auto i dawać radę na dwa domy.
Według co niektórych ja zarabiam 300 funtów a Dupek 600! więc teoretycznie stać nas na zapłacenie wysokich rachunków i kiedy robimy dla kogoś zakupy o nie proszenie o zwrot kosztów(!).
Prawda jest taka że ja zarabiam ledwie 200 funtów tygodniowo, muszę z tego odłożyć na rachunki polskie, raty i na życie dla Mamy, i dać swoją część za mieszkanie. Dupek zarabia prawie 400funtów tygodniowo, z czego też musi odłożyć na polskie raty, na angielskie opłaty i mieszkanie. Do tego oboje dojeżdżamy do pracy, ja 17 mil a Dupek 60. Trzeba też coś zjeść, no i nie mamy jeszcze wszystkiego w domu. Ale za każdym razem i to od osoby od której bym się nie spodziewała słyszę wyrzuty, że nie kupię sobie swojego samochodu, a to że stać nas żeby nie chcieć dwóch funtów reszty, że nie chcę kupić sobie plazmy tylko oglądam tv w normalnym telewizorze, że nie idę do sklepu i nie kupię byle pierwszej lepszej nierozkładanej sofy (podczas kiedy chciałabym rozkładaną kanapę). Od obcych ludzi dowiaduję się, że Dupek bardzo dużo zarabia. Na koniec jeszcze kiedy okazało się, że Dupek będzie 15 godzin dziennie poza domem usłyszałam "e tam ale ile kasy do domu przyniesiesz". Tak kasę może i przyniesie, ale ja nie chcę tych pieniędzy takim kosztem. Widzę jak On się męczy, widzę go niemal każdego ranka kiedy wraca do domu bardzo zmęczony (o 9 rano), widzę z jakim żalem o 17:30 wyjeżdża już do pracy. Kasa kasą ale ja zamiast pieniędzy chcę mieć spokojne, normalne życie w którym idziemy normalnie do pracy, wracamy i mamy wszystko w nosie. Niczym gówniarze w liceum z utęsknieniem czekamy każdego weekendu.
Złożyliśmy aplikacje do innej firmy, mam dobry kontakt z żoną szefa tej firmy, mamy czekać na telefon. Żeby zadzwonili jak najszybciej.
Nie rozumiem co kogo obchodzą moje finanse. Ja nie zajmuję się czyimś budżetem więc po co komuś taka wiedza? Zamiast cieszyć się, że szybko stanęliśmy na nogi, dobijają nas tymi plotkami.
Całe szczęście zbyt dużego kontaktu z polakami tutaj nie mamy, czasem tylko do mojego brata pojedziemy, ale to rzadko.Nie jesteśmy im niezbędni.
Mamy siebie i nikogo więcej nie potrzebujemy tak na dobrą sprawę. Dupek ma mnie i nikogo więcej nie chce, a ja jak to baba, mam w pracy dwie koleżanki z którymi mogę pogadać prawie o wszystkim.
Mimo wszystko - jesteśmy szczęśliwi :)

A 17 grudnia lecimy do Polski na Święta, wracamy 29-go.

Może kiedyś będziemy mieli normalnych znajomych, póki co pod tym względem sytuacja jest taka sama jak w Polsce. Sami w swoim towarzystwie.